© Alle illustraties, teksten en andere inhoud teken en schrijf ik zelf: alles is auteursrechtelijk beschermd.
Ik tekende nooit portretten; ik tekende altijd gezichten uit mijn hoofd. Natuurlijk resulteerde dit standaard in de vraag "Ben jij dat?" van degene die dan zo'n tekening zag, waarop ik dus ook altijd "Nee." zei. Ik was te verlegen om mezelf te tekenen, ik vond mezelf niet mooi of leuk. De tijden zijn veranderd in de zin dat ik mezelf nu 'al' twee keer getekend heb in de afgelopen jaren. Maar hieronder staan portretten van anderen. Ik ben er erg lang mee bezig, een portret tekenen duurt wel een paar dagen omdat ik niks op de automatische piloot doe maar dan heb je ook wat.
Mijn moeder
Mijn moeder.
Ze houdt van haar cappucino & haar breisels, uitstapjes naar Jacob Hooy, chi gong, haar kinderen, en nu zelfs ook van haar kleinkinderen, die in de loop der jaren door mijn broers en zussen werden geproduceerd en waar ze truien, vesten en tegenwoordig meer sjaals en dassen voor breidt: haar handen zijn erg gaan trillen en sinds het missen van haar trombose vorig jaar is ze aan een oog blind.
Ze is een dapper mens dat doorzet, ook als het moeilijk wordt. En ook erg koppig is. Eh... ik denk dat ik daar iets van heb meegekregen.
Okki, mijn lieve kat
Mijn kat Okki. Hij hoort echt bij de 'Personen'. Ik voelde dat hij ziek was en zei zelfs waar het probleem zat, al meer dan een half jaar voordat de artsen tijdens de derde MRI toch iets zagen. Hij werd twee keer geopereerd en overleefde een melanoom in zijn neus. Ze wisten niet hoe hij behandeld moest worden omdat hij de eerste kat ter wereld bleek te zijn die dit had (?). Ze gaven hem dus de 'hondenbehandeling'.
Uiteindelijk kreeg hij van de dierenarts vlooienmiddel dat alleen aan honden gegeven mag worden, zo zei de fabrikant later. Hij overleed hierdoor op 27 juli 2017. Hij spinde altijd, altijd, als ik hem oppakte en overleed in mijn armen. Ik mis hem nog elke dag.
Indre
En nog een cursiste, zij komt uit Litouwen en is een geweldig leuk lief mens.
Ik vond dat een kimono haar wel zou staan. Dus ik moest er ook thee bij tekenen. En toen rolde de berg Fuji uit mijn potlood. Tot mijn verbazing ging ze een poos later naar Japan, en droeg daadwerkelijk een kimono voor een thee ceremonie. Wauw.
Japan leek mij altijd het ultieme land om heen te gaan omdat alles er zo anders is dat ik er niks van zou snappen en mezelf opnieuw zou moeten uitvinden.
Eeco
Deze man nam het lied op dat mijn vader zo graag nog eens wilde horen voordat hij overleed. Ik heb me suf gezocht naar welk nummer het kon zijn en wie het had gespeeld en uiteindelijk vond ik hem en hij stuurde het op. Ik heb mijn vader in zijn leven maar twee keer zien huilen. Dit was de laatste keer.
Kathrin
Kathrin, een van mijn cursisten. Haar foto was zo geweldig, zo groen en zo kleurig. Ik moest haar gewoon tekenen.
Kathrin, Mexicananse stijl
Kathrin, alternatieve versie omdat ze zo van Mexico houdt. Ze ging er later ook heen, met vakantie. En ik kreeg van haar drie prachtige schalen met veel kleur en zelfs een beetje glitter! Want een beetje glim glitter en glans mag best altijd wel een beetje. Dat vindt zij ook.
ik
Ik wist ooit als kind niet wat ik moest gaan doen, ik verveelde me en dat komt echt zelden voor. Ik ging naar beneden en vroeg mijn moeder "Wat zal ik gaan doen? Ik verveel me zo..." Ze stelde voor dat ik ging tekenen, net toen ik dacht dat ik wilde doen. Mijn reactie was "Nee, dat wil ik niet, daar heb ik helemaal geen zin in!" Erg he...
Zomaar
Deze maakte ik om dingen uit te leggen in lesmateriaal, ik heb er heel wat tijd in gestoken. En ze werd steeds mooier, de kleuren werden dieper en ik wilde er een planeet bij, want sja, Venus heeft een opzienbarende ontdekking bij geleerden opgeleverd: er is fosfine in haar atmosfeer ontdekt.
Komt nog!
Yisa
Dit is ook een van mijn cursisten, Yisa. We hebben na al die jaren nog steeds contact. En ze stuurt me elk jaar een verjaardagskaart, zo lief is dat.